Aktualnie widać jak na dłoni, że niektóre państwa mają zdecydowanie większe problemy z ekonomią niż inne. Jest to wynikiem bardzo różnych napiętrzających się problemów i rozwiązań, które niestety nie zawsze w skali pięćdziesięciu lat okazują się opłacalne. Jest tak chociażby z ustalaniem wszystkich programów socjalnych czy tworzeniem systemu emerytalnego – politycy często budowali te systemy w pośpiechu, wychodząc z komunizmu i chcąc zapewnić wszystkim seniorom odpowiednie świadczenia. Po dekadach zmian gospodarczych i ekonomicznych wciąż wiele jest krajów, które nie zaadaptowały się odpowiednio do tych zmian, nie dokonały ważnych reform budżetowych i fiskalnych natomiast chętnie sięgały po miliardowe pożyczki międzynarodowe. Dzisiaj utrzymywanie systemu zdrowia czy emerytalnego za pożyczane za granicą pieniądze wydaje się być niemożliwe do przeprowadzenia, ale wciąż kłopotliwe jest prowadzenie systemu emerytalnego w dobie recesji i przy jednoczesnym ujemnym przyroście naturalnym. Demograficzny wzrost i stały zastrzyk nowych pokoleń to w warunkach kapitalizmu jedyny gwarant stabilności takich systemów – ludzi płacących na opiekę zdrowotną i emerytalną musi być znacznie więcej niż beneficjentów tych systemów. A przy zahamowaniu przyrostu naturalnego dochodzi do odwrotnego procesu starzenia się społeczeństwa.
Problemy bogatych i biednych
